Straight Edge
Δευτέρα 5 Μαρτίου 2007
Μερικά πράγματα δε φτιάχτηκαν για να τα βιώνεις μόνος. Μερικά είπα -όχι όλα. Κλαίμε μια χαρά και μόνοι μας αλλά το γέλιο ας πούμε είναι άλλη φάση. Θέλει παρέα. Κι αυτό, και οι φιλοσοφίες και οι ιδεολογίες κι αυτά τα χαλασμένα τροχοφόρα που όλο ξεμένουν από βενζίνη και τα λέμε "τρόπους ζωής" -θέλουν παρέα. Αλλιώς ψοφάνε και χάνονται και την κηδεία τους τη βαφτίζεις "αλλαγή γνώμης" ενώ δεν είναι τίποτα άλλο από γείωση στον ύψιστο βαθμό -να τα παρατάς όχι επειδή βαρέθηκες γενικότερα, αλλά επειδή βαρέθηκες να συνεχίζεις μόνος. [ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή βέβαια, η Χριστοπιστία συνεχίζει να υφίσταται επειδή κάπου στον κόσμο υπάρχει έστω και ένας ακόμα οπαδός της πέρα από τον περήφανο ηγέτη της και τη μαμά του. Αυτό ναι μεν επιβεβαιώνει το συλλογισμό μας, όμως δεν ξέρω τι συμπεράσματα καταδεικνύει για το ανθρώπινο γένος. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ]
Τα μπαρ είναι ο ναός της μοναξιάς για τους straight edge. Τα πάντα εκεί μέσα περιστρέφονται γύρω από το αλκοόλ και τον καπνό και σκάνε σε συνδυασμό στα μούτρα του ασεβούς που τόλμησε να μπει έχοντας απορρίψει και τα δυο για ένα σημάδι θησαυρού στο ανάποδο της παλάμης. Ακόμα κι αν όσα τον ενώνουν με τους ομοτράπεζούς του είναι περισσότερα απ' όσα τον χωρίζουν -όλοι τη θέωση ψάχνουν ή έστω μια χαμογελαστή βραδιά, τα μόνα που διαφέρουν είναι η γεύση και ο τρόπος- κάπως, με κάποιους μυστήριους μηχανισμούς, πάντα καταφέρνει να βρίσκεται "εκτός". Αν δηλαδή έφευγαν όλοι από κει για μια ληστεία, εκείνος θα έκανε τον τσιλιαδόρο όσο οι άλλοι άνοιγαν το χρηματοκιβώτιο. Κάτι σαν τους αόρατους τύπους -κάθε generic παρέα έχει κι από έναν- που στις εκδρομές πάντα καταφέρνουν να κρατάνε τη φωτογραφική και ν' απαθανατίζουν τους υπόλοιπους έξω από γραφικές ταβέρνες και κακόγουστα μνημεία. Κι αν αποφασίσουν να αφήσουν το στίγμα τους, ίσως ξεχάσουν ένα δάχτυλο μπροστά απ' το φακό.
Ζούμε όμως σε έναν ατελή κόσμο και τίποτα δεν είναι όσο γραμμικό και ίσιο φαίνεται. Έρχονται στιγμές που οι κάθετες ράβδοι που συνδέουν αυτά τα παιδιά με τη μάνα γη συστρέφονται και λυγίζουν. Το αμάρτημα αλλάζει -μια τζιβάνα ή μια γυάλινη γεύση αρκεί για να μετατρέψει σε σπιράλ το μονοπάτι για τον κρυμμένο θησαυρό. Τις περισσότερες φορές οι πράξεις αυτές κρύβουν και μια δόση στεναχώριας. Όπως και να το κάνουμε, η αίσθηση του ανήκειν δεν έρχεται ποτέ με μια τζούρα -ίσως όχι και με περισσότερες αν αυτό ήταν το κίνητρο για να λοξοδρομήσουν. Ακόμα όμως κι αν γίνεται με ελεύθερη σκέψη και καθαρή καρδιά, καμία απόρριψη δεν περνάει αναίμακτα. Η δαγκωνιά μέσα τους γι' αυτό που δεν είναι πια εκεί -μικρή ή μεγάλη- ποτέ δε λείπει. Ξέρω όμως παιδιά που λοξοδρόμησαν με χαμόγελο, παιδιά που γούσταραν πραγματικά να χωθούν ένα βράδυ στο καπνισμένο μαγαζί που σερβίρει νερό της φωτιάς, κι ας τους τράβαγε το μανίκι η κοσμοθεωρία τους. Φταίνε βλέπεις κάποιες σπάνιες παρέες που δε χωράνε αόρατους ανθρώπους κι έχουν μάθει να μοιράζονται τις διαφορές τους. Κι αν δεν ήταν τόσο απελπιστικά λίγες αυτές οι παρέες, ο κόσμος μας θα ήταν αισθητά καλύτερος. Περισσότερο τοξινωμένος, ίσως, αλλά καλύτερος.
Η αξία όσων αγαπήσαμε δεν έχει σχέση με τη διάρκειά τους. Γι' αυτό δε μετανιώνω που ξέθαψα νωρίς το δικό μου θησαυρό κι έμαθα τι γεύση έχουν οι οινοπνευματούχες φυσαλίδες στο ψηλό ποτήρι. Που και που όμως μ' αρέσει να το ξεχνάω. Κάνω οτι το δοκιμάζω για πρώτη φορά κι αμέσως η σκέψη μου γυρίζει πίσω, σε ένα επαρχιακό μπαράκι και μια χούφτα ανθρώπους που μου έμαθαν οτι διαφορετικός δε σημαίνει μόνος.
Αναρτήθηκε απόRaZzMaTaZz στις 6:26 μ.μ.
RaZz Κορυφαίο!!! Δεν ξέρω σε ποιο σημείο να σταθώ! άκρως φιλοσοφικό!
Τέτοια γουστάρω να συζητάω όταν η τεκίλα ρέει στις φλέβες...
Καλο το ποστ.
ζερο.
Στομάχη, scripta manent -αφού λοιπόν ψήνεσαι να συζητάς τέτοια πράγματα μάλλον θα σε πρήξω αν τα πούμε ποτέ από κοντά. Το κείμενο δε θα το έλεγα φιλοσοφικό αλλά ευτυχώς πραγματικό. Treasure Island is not a lonely place after all.
Διαφορετικός δεν σημαίνει σίγουρα αδιάφορος. Αν και δεν χρειάζεται να στο πω -το ξέρεις ήδη.