BAR BQ

Άλλη μια συνηθισμένη έξοδος στο γνωστό μπαρ με το γνώριμο περιβάλλον, αφού για 19η συνεχόμενη νύχτα θέλω να τηρήσω το ritual της κατάνυξης, αλλά βλέπω, καθώς μπαίνω, ότι ο φίλος μου ο μπάρμαν έχει αντικατασταθεί από κάποιον άλλον καινούργιο, ο οποίος είναι στο ύψος μου περίπου, φοράει γυαλιά μυωπίας, έχει μούσι και ξυρισμένο κεφάλι, κάτι που με κάνει να μην αισθάνομαι άνετα, γιατί μάλλον δε θα έχω το θάρρος να μιλήσω και να του εξομολογηθώ αυτά που με καίνε και θα με καίνε και θα με καίνε, αν και η αλήθεια είναι ότι απόψε δεν έχω όρεξη να μιλήσω σε κανέναν, γι αυτό και απλώς τον καλησπερίζω και παραγγέλνω το πρώτο, αρχίζω να βυθίζομαι σε σκέψεις, γιατί ξέρω πλέον ότι το ποτό σε συνδυασμό με τη μοναξιά και τα δάση, σύμφωνα πάντα με τη σοφία των λατίνων, γεννάνε ερεθίσματα σκέψης, παραγγέλνω το δεύτερο, πού να είναι άραγε εκείνη τώρα, το τρίτο, έμαθα ότι παντρεύτηκε, το τέταρτο, να πάει να γαμηθεί, το πέμπτο, τι πήγε λάθος, το έκτο, κάτι δεν πάει καλά με τη ζωή μου, το έβδομο, σίγουρα κάτι είναι λάθος, αλλά πώς μπορώ να βρω το σφάλμα να το βρω και το διορθώσω, δεν σιωπώ τώρα, θέλω να διορθώσω τη μουσική, αλλάξτε την- μην παίζετε Κρίνα, μην παίζετε Tindersticks, μην παίζετε Smiths, μην παίζετε Radiohead, φίλε μου DJ παίξε κάτι άλλο που να μη μου τη θυμίζει, βάλτε κάτι που να μην το έχω ξανακούσει και εσύ μπαρμαν νέε γιατί με κοιτάς, μια χαρά είμαι, όχι σκατά είμαι, έφυγε η ζωή χωρίς να την καταλάβω και χωρίς να ζήσω τίποτα, είμαι ένα μίζερο καρτούν που έχει βαρεθεί να λέει τα ίδια και τα ίδια, παίζω ένα ρόλο, ναι θα τον υποδύομαι μέχρι να βαρεθείς να με βλέπεις, όπως με βαρέθηκε εκείνη, όπως βαρέθηκα εγώ τον εαυτό μου και παρ’ όλα αυτά δεν κάνω τίποτα, δε θέλω να κάνω τίποτα, το τίποτα γίνεται κάτι, με καταβάλλει, μην με κοιτάτε, φέρε άλλο ένα, τώρα είπα, ναι άλλο ένα, εις υγείαν ρε, γουστάρω την αδράνεια, ναι ρε την αδράνεια, αντέχω τη λύπη, μπορώ να την αντιμετωπίσω τη θλίψη, μου αρέσει, αλλά τώρα είμαι χαρούμενος και η χαρά με διαλύει, είναι δυσβάσταχτη η πουτάνα, ναι είναι άγρια, θέλω να κατακτήσω αυτόν τον πούστη κόσμο γύρω από τον οποίο εγώ θα μετεωρίζομαι για πάντα ή μάλλον αυτός θα γυρίζει για πολύ καιρό πιο αργά από μένα, γιατί ρε συ είσαι διπλός, γιατί ο ήχος είναι παραμορφωμένος, γιατί ακούω τη βοή, το σκαμπώ γλιστράει, κάτι ανεβάνει από το στομάχι μου- η ψυχή βγαίνει στο στόμα μου ή ο εμετός; -τρέχεις προς το μέρος μου, γλιστράω, προλαβαίνω μόνο να πω «Τα έχω βαρεθεί όλα» και «όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου», το σώμα μου γίνεται ένα με το πάτωμα.